Hükümetin 2026 ve 2027 yıllarını kapsayan memur maaş zammı teklifi, kamu çalışanları arasında büyük bir hayal kırıklığı ve tepkiyle karşılandı. Yetkili sendika Kamu-Sen, teklifin kabul edilemez olduğunu belirterek mücadele sinyali verdi.

Ancak memurların yaşadığı tek sorun, ekonomik beklentilerinin karşılanmaması değil. Asıl can yakan konu, kamu işçileri ile aralarındaki maaş farkının açılması ve bu durumun sosyal hayattaki yansımaları oldu.

Üniversite mezunu, yıllarca KPSS gibi zorlu sınavlara hazırlanarak kadroya giren bir memurun, aynı kurumda çalışan bir kamu işçisinden daha düşük maaş alması, toplumsal algıda ciddi bir kırılmaya yol açtı. Bu durum, memurların çevrelerinden sıkça duyduğu ve morallerini altüst eden şu cümlelerle kendini gösteriyor:

• Sen bunca yıl bunun için mi okudun?
• Keşke memur olacağına çaycı olsaydın, daha çok kazanırdın.
• Makamı var ama maaşı çaycıdan bile az.
• Çocuklarımı okutmayacağım, okuyup senin gibi mi olsunlar?
• En acısı: Sen okudun da ne oldu?

Bu ve benzeri sözlü sataşmalar, kamu personelinin motivasyonunu tüketirken, onları adeta bir depresyon sarmalına itiyor. Yaşananlar, sadece bireysel bir moral bozukluğu değil, aynı zamanda devlet kurumlarına ve liyakat sistemine yönelik saygıyı da eritiyor.

Öte yandan, 657 sayılı Devlet Memurları Kanunu, memurların hak arama mücadelesinde elini kolunu bağlıyor. Geçmişte öğretmenlerin iş bırakma eylemlerinin Personel Genel Müdürlüğü yazısıyla engellenmesi, bu durumun en somut örneği. Yasal kısıtlamalar nedeniyle memurlar, seslerini etkili bir şekilde duyurmakta zorlanıyor.

Maaş adaletsizliği ve toplumsal baskı, eğitime ve devlet memurluğuna olan inancı günden güne zayıflatırken, kamuoyunda "okumak anlamsız mı?" sorusunun daha yüksek sesle sorulmasına neden oluyor.