Türkiye'deki eğitim sisteminin en önemli sorunlarından biri, öğretmen kadrolarının coğrafi dağılımındaki dengesizlik olarak öne çıkıyor. Bir okulda olması gereken ideal öğretmen sayısını ifade eden 'norm kadro' uygulaması, bölgeler arasındaki farklılıklar nedeniyle tam olarak hedefine ulaşamıyor. Bu durum, bazı şehirlerde ciddi öğretmen açığı yaşanmasına neden olurken, diğer şehirlerde ise aynı branşta 'norm fazlası' öğretmenlerin birikmesine yol açıyor.
Milli Eğitim Bakanlığı (MEB) verilerine göre, ülke genelinde en fazla öğretmen ihtiyacı duyulan branşların başında Özel Eğitim, Sınıf Öğretmenliği, Okul Öncesi, İngilizce, Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi, Türkçe ve Rehberlik geliyor. Bu branşlarda ülke çapında önemli bir ihtiyaç olduğu görülüyor.
Ancak sorunun temelini, coğrafi dağılımdaki plansızlık oluşturuyor. Genel bir ihtiyaç tablosu olmasına rağmen, bazı branşlarda bölgesel yığılmalar yaşanıyor. Örneğin, bir ilde Sınıf Öğretmenliği branşında büyük bir açık varken, başka bir ilde onlarca Sınıf Öğretmeni norm fazlası olarak görevini bekleyebiliyor.
Bu dengesizliğin en belirgin şekilde görüldüğü branşlar ise şunlardır:
1. Sınıf Öğretmenliği
2. İngilizce
3. Okul Öncesi Öğretmenliği
Bu durum, hem öğrencilerin nitelikli eğitime erişimini zorlaştırıyor hem de öğretmenlerin kariyer planlamalarını olumsuz etkiliyor. Eğitim politikalarında bölgesel ihtiyaç analizlerinin daha etkin yapılması, bu sorunun çözümü için kritik bir adım olarak görülüyor.